Chemicznie jest to pochodna 2-cyanoazyrydyny. Punktem uchwytu jego działania jest pobudzenie przerostu układu siateczkowo-histiocytarnego. Azymekson pełni rolę regulatora w stosunku do komórek T i makrofagów jednocześnie nasila czynność biologiczną naturalnych komórek „killer” (NK). Nie wyklucza się, że aktywacja komórek NK zachodzi bezpośrednio lub pośrednio przez stymulację wytwarzania interferonu, lub też innego przekaźnika. Wykazuje on zdolność odnowy upośledzonych reakcji odpornościowych. Nasila odsetek rozet E, potęguje skórne odczyny odpornościowe.

Azymekson jest stosowany również u chorych w starszym wieku ze zmniejszoną wrażliwością na działanie swoistego antygenu (anergia), u których obserwuje się pojawienie się pozytywnych testów skórnych, jednak czas poprawy klinicznej ściśle zależy od czasu podania leku. Zachęcające wyniki stwierdza się również, w grzybicach.

Azymekson jest najczęściej podawany doustnie (rzadziej dożylnie) w tabl.. 200 mg 3 razy dziennie przez 3 tygodnie. Jest lekiem dobrze tolerowanym i w ten sposób podawany nie wywołuje objawów niepożą- danych ze strony układu krążenia, przewodu pokarmowego, nerek, wątroby i krwi obwodowej. Azymekson i jego metabolity charakteryzuje powinowactwo do tkanki limfatycznej i szpiku kostnego. Aktywne stężenie azymeksonu w surowicy krwi wynosi ok. 2 !.ig/ml.