Jest to związek małocząsteczkowy (ok. 2000), chemicznie – polirybo- nukleotydopolipeptyd. Uzyskiwany jest on w postaci wyciągów z ludzkich i zwierzęcych narządów układu chłonnego (często migdałków pod- niebiennych). Przenosi on zdolność do immunologicznej reakcji komórkowej u ludzi występuje ona nie później niż w ciągu 48-72 h po jego podaniu. Czynnik przenoszenia zwiększa hemotaksję makrofagów, a wewnątrzkomórkowe zwiększa stężenie cyklicznego nukleotydu (cGMP). Taki mechanizm tłumaczyłby fakt, że czynnik ten przenosi odczynowość immunologiczną w swoistym i nieswoistym układzie odpornościowym.

Czynnik przenoszenia wzmaga syntezę DNA w limfocytach pobudzo- nych antygenem. Stymuluje ponadto wytwarzanie limfokin, a zwłaszcza MIF, oraz działanie cytostatyczne limfocytów. Mechanizm jego działania nie został jednak w pełni wyjaśniony. Jest najskuteczniejszy w długotrwałych zakażeniach opornych na antybiotyki. W tych przypadkach dochodzi też do normalizacji stężenia immunoglobulin w surowicy krwi. Stałego podawania czynnika przenoszenia wymagają oczywiście stany genetycznie uwarunkowanych niedoborów odpornościowych i to zarówno selektywnych, jak i mieszanych. Stwierdzono bardzo korzystne wyniki stosowania czynnika przenoszenia w łuszczycy. Jedna jednostka czynnika przenoszenia jest to ilość substancji biologicznie czynnej uzyskana z 5 • 108-109 krwinek białych. Czynnik przenoszenia podawany jest podskórnie, najczęściej początkowo 2-3 razy tygodniowo, a następnie 1-2 razy tygodniowo po 1 j. pod kontrolą komórkowych wskaźników odpornościowych. Jeśli preparat TF nie zawiera immunogenów, antygenów zgodności tkankowej i antygenu HBS, to nie jest toksyczny i praktycznie pozbawiony działań niepożądanych. W miejscu jego podania (s.c., i.m.) może występować tkliwość, zaczerwienienie i obrzęk niekiedy występują stany podgorączkowe.