Druga faza badań klinicznych wykonywana jest wyłącznie na oddziałach klinicznych i przez klinicystów. Metodycznie jest zwykle łatwa, ale kryteria terapeutyczne bywają często mało precyzyjne, materiał chorych pomimo zastosowania określonego doboru jest niejednolity, należy uwzględnić możliwość samoistnego wyzdrowienia oraz efekty psychogenne (np. osobowość lekarza, placebo) i w związku z tym ocena staje się bardzo trudna. Trzecia faza badań klinicznych ma charakter raczej instytucjonalny. Biorą' w niej udział specjalne instytuty, szpitale, ale także placówki lecznictwa otwartego, farmakolodzy, toksykolodzy, statystycy i inni. Rezultatem jest polityka każdego kraju w zakresie leków. Można powiedzieć, że mimo obfitych źródeł informacji o lekach i o far-makoterapii polityka ta jest bardzo różna w różnych krajach. Nie oznacza to jednak, że w krajach, które mają najdłuższy lekospis, ludzie są zdrowsi albo pogrzebów jest mniej.

Nie traćmy z oczu celu: farmakologia kliniczna ma służyć poprawie lecznictwa. Podręcznik farmakologii nie może dyktować doboru leków, może je tylko opisywać. Jest on zawsze pisany z pozycji generalnych, a nie dla każdego pojedynczego przypadku w każdym bowiem przypadku lekarz musi świadomie i nie schematycznie i w sposób uzależniony od okoliczności dokonywać wyboru,