Początkowo korzystano z formy nadającej się wyłącznie do podawania domięśniowego (amp. 1,5 ml) (Gamma-globulina humana, Immune Serum Globulin). Bardziej skuteczna dożylnie postać gamma-globuliny wymaga takiej modyfikacji cząsteczki, aby zachowała ona maksymalne zdolności lecznicze i była dobrze tolerowana przez organizm (Gamma-Venin, Ve-

Ryc. 15.2. Struktura cząsteczki immunoglobuliny i jej fragmenty (schemat otrzymywania preparatów dożylnych). nimmun, Rhodiglobin, Sandoglobulin, Intraglobulin). Takie formy uzyskuje się drogą enzymatycznego trawienia wyjściowej cząsteczki Y-glo- buliny, sulfitolizy lub frakcjonowania przy pH 4. W zależności od sposobu postępowania otrzymuje się połączone lub rozszczepione fragmenty Fab oraz fragmenty Fc (ryc. 15.2). Preparaty takie charakteryzują się długim biologicznym okresem półtrwania (18-24 dni) nadają się do leczenia i profilaktyki, a częstość ich podawania można ograniczyć do dwóch wstrzyknięć w miesiącu. Nie mają one aktywności antykomplementarnej, pozbawione są kompleksów oraz antygenu HBsr natomiast zawierają swoiste przeciwciała o zbliżonym składzie do ich występowania w plazmie.