Wyróżniamy 3 podstawowe kierunki postępowania immunotropowego w chorobach wirusowych: – 1. Wakcynoterapia (szczepionki) – wywołuje aktywną immunizację, co odgrywa istotną rolę w profilaktyce m.in. takich chorób wirusowych, jak ospa, poliomyelitis, wścieklizna (także w leczeniu) i in.

– 2. Seroterapia (podawanie Y-globulin) – ma ograniczone znaczenie i krótkotrwałe, przejściowe działanie, niekiedy jednak może decydować o życiu chorego.

– 3. Interferon – jest to małocząsteczlcowa glikoproteina, wytwarzana przez organizmy zwierzęce w komórkach zakażonych wirusem lub pobudzonych przez induktory interferonu (wyciągi z drobnoustrojów, niektóre barwniki, syntetyczne polimery i in.).

Wyróżniamy 3 podstawowe typy interferonu – IFN-a, IFN-fS, i IFN-r.. Istota działania przeciwwirusowego interferonu polega na pobudzeniu w nie zakażonych komórkach syntezy swoistych białek, hamujących translację wirusowego m-RNA i jego dalsze namnażanie. Zastosowanie interferonu w terapii czy właściwie w profilaktyce zakażeń wirusowych jest jak dotychczas ograniczone do kilku chorób, a mianowicie półpaśca, opryszczki, zakażeń cytomegalowirusami i wirusowego zapalenia wątroby typu B.