Wprowadzenie do diagnostyki chorób gruczołu tarczowego promieniotwórczego jodu (1S1I, 132I, 12SI, 127I lub 128I) poszerzyło znacznie możliwości różnicowego rozpoznania, zwłaszcza nadczynności tego gruczołu. Najczęściej w tym celu stosowany jest jodek sodowy zawierający izotop 131I. Stosuje się go w bardzo małych ilościach (mniej niż 1 ^g) doustnie lub dożylnie, jako dodatek do zwykłego jodku sodowego. Następnie oznacza się metodami scyntylacyjnymi wychwyt jodu przez gruczoł tarczowy, stężenie jodu we krwi, bądź też stężenie jodu w moczu. Okres połowicznego rozpadu izotopu 131I wynosi 8 dni, natomiast izotop 132I –

– 2 do 3 h, przy czym jego promieniowanie jest ok. 100-krotnie mniejsze. Z tego względu używka się go chętnie w diagnostyce gruczolaków gruczołu tarczowego u dzieci. Okres połowicznego rozpadu izotopu 125I wynosi 8 tygodni i dlatego jest on stosowany w badaniach trwających dłuższy czas, zwłaszcza że praktycznie nie emituje on promieni p.