Wszystkich chorych w stanie nieprzytomnym należy zaintubować. Umożliwia to utrzymanie drożności dróg oddechowych, wykonanie- płukania żołądka bez ryzyka dostania się treści żołądkowej do drzewa oskrzelowego oraz szybkie podłączenie chorego do respiratora w razie wystąpienia objawów niewydolności oddechowej. Przy użyciu rurek plastykowych intubację można utrzymać przez 4-5 dni, natomiast przy użyciu rurek gumowych – do 2 dni. W razie konieczności utrzymania intubacji przez okres dłuższy należy wykonać tracheotomię. W przypad-ku wystąpienia objawów niewydolności oddechowej lub zatrzymania oddechu i niedostępności zestawu do intubacji należy stosować sztuczne oddychanie metodą usta-usta. Takie postępowanie może być niebezpieczne dla osoby ratującej zatrutych związkami fosforoorganicznymi i cyjankami. W zatruciach tymi związkami zachodzi potrzeba stosowania aparatu do sztucznego oddychania, z układem zastawek zapobiegających zetknięciu się osoby ratującej z powietrzem wydechowym zatrutego.

Leczenie zaburzeń czynności układu krążenia polega na zwalczaniu zaburzeń rytmu i przewodnictwa, zwiększaniu kurczliwości mięśnia sercowego oraz zwalczaniu wstrząsu. Nierzadko zachodzi potrzeba stosowania elektroterapii (u chorych z migotaniem komór lub blokiem przedsionko- wo-komorowym 111°) lub nawet masażu serca. Szczegółowe postępowanie u chorych z zaburzeniami czynności układu krążenia znajdzie zainteresowany czytelnik w podręcznikach chorób wewnętrznych. Należy jedynie wspomnieć o sposobie zwalczania zaburzeń rytmu i przewodnictwa serca, występujących w niektórych zatruciach. U chorych zatrutych szczawianami i iluorkami należy je zwalczać dożylnym podawaniem jonów wapniowych, w zatruciach trichloretylenem – propranololem lub prokainamidem, w zatruciu imipraminą lub chlorochiną • podawać. 1 mol roztworu wodorowęglanu sodowego, w zatruciu glikozydami naparstnicy – podawać wersenian sodu, atropinę i mieszankę polaryzującą (20-60 mmol chlorku potasowego rozpuszczonego w 500 ml 10°/o roztworu glukozy + 16 j. insuliny krystalicznej).

Sposób usuwania trucizn z organizmu zależy od ich właściwości fizy-kochemicznych, stopnia wchłaniania z przewodu pokarmowego oraz od tego, czy są one eliminowane przez nerki. Gazowe trucizny (np. tlenek węgla) najłatwiej usunąć, stosując oddychanie czystym tlenem. Najczęściej mamy jednak do czynienia z truciznami stałymi lub płynnymi, zażytymi drogą doustną, a wydalanymi przez nerki lub przewód pokarmowy. W tych przypadkach usuwanie trucizny z organizmu polega na: