Pewną nadzieję na zwiększenie bezpieczeństwa stosowanych leków – 1 optymalizację dawkowania stwarza rozwój chronofarmakoterapii. Jest to nowa dziedzina farmakologii wykazująca różnice niektórych parametrów farmakokinetycznych i farmakodynamicznych leku w organizmie w zależności od rytmów biologicznych. Rytmów tych jest wiele. Można je rozpatrywać w skali rocznej (pory roku) miesięcznej (owula- cja), dobowej (sen – czuwanie) i jeszcze mniejszej (oddech, akcja serca). Doszukiwać się można tych wpływów na poziomie subcellularnym, komórkowym, tkankowym, narządowym i układowym człowieka, a także jego środowiska. Najwięcej zainteresowania poświęca się obecnie rytmom okołodobowym. Przykładem praktycznej korzyści z tych badań może być zmiana dawkowania w czasie kortykoterapii 3/4 dobowej dawki glikokortykosteroidów powinno być podane w godzinach porannych zamiast – jak to tradycyjnie stosowano dotychczas – 3 równe dawki w ciągu dnia.

Klinicyści muszą dokonywać zespołowych ocen wszelkich nowych leków, lub też nowych zastosowań leków dawnych. Takie oceny były dokonywane od dawna, jednak większość tych ocen była niemiarodajna z powodu zbyt małej liczby przypadków lub niewłaściwego doboru chorych (bardzo częsty i niedoceniany błąd), czy też niewłaściwego doboru kryteriów lub ustawienia pracy, nie mówiąc już o braku dostatecznego krytycyzmu autorów lub wręcz o tendencyjności opinii. Wreszcie oceny wykonywane w różnych miejscach okazywały się nieporównywalne ze względu na różne, nieujednolicone warunki badania.

Od niedawna dopiero oceny te są wykonywane zespołowo, są z góry zaplanowane i koordynowane bądź przez producenta leku, bądź też przez odpowiednie komitety lub komisje.