Hormony grasicy odgrywają istotną rolę w homeostazie ustrojowej jako składowe tzw. triady, to jest układu nerwowego, wewnątrzwydzielnicze- go i chłonnego. Określana jest ona w piśmiennictwie jako sieć neuro- -endokrynno-limfatyczna. Preparaty grasicy pobudzają erytro-, granulo- i limfopoezę. Wywierają regulujący wpływ na syntezę przeciwciał, pobudzając ją w niedoborach, a hamując w przypadkach nadmiernego wytwarzania. Determinują różnicowanie się limfocytów T, co wyraża się zdolnością ich do tworzenia rozet E oraz zwiększeniem wrażliwości na mitogeny. Wzmagają miejscową i ogólnoustrojową odporność. Przyspieszają eliminację czynników zakaźnych oraz odnowę tkankową w ogniskach chorobowych. Wydają się również wywierać działanie detoksyka- cyjne. Czynniki grasicze osłabiają nasilenie procesów autoagresyjnych, łagodząc niepożądane skutki cytostatyków i immunosupresorów.

Wskutek rekonstruującego wpływu na układ chłonny i krwiotwórczy modelują humoralną odpowiedź immunologiczną. Wskazania do ich stosowania są liczne pierwotne i wtórne niedobory immunologiczne w zakresie limfocytów T, układowe uszkodzenie tkanki łącznej, nerwowej, mięśniowej, naczyniowej i narządów wewnętrznych. Szczególnie korzystne efekty stwierdza się w wirusowym zapaleniu wątroby, chorobach agresyjnych rdzenia kręgowego, toczniu, encefalopatiach, polineuropa- tiach, sarkoidozie i hipo- oraz hipergammaglobulinemiach. Poza miejscowym odczynem w miejscu wstrzyknięcia nie wywołują objawów niepo-

żądanych zarówno ogólnych, jak i miejscowych. Zaleca się ich stosowanie codziennie w cyklach miesięcznych.

Do najczęściej stosowanych hormonów grasicy należą: tymozyna O, tymopoetyna, surowiczy czynnik grasiczy (FST), humoralny czynnik gra- siczy (THF) oraz grasiczy czynnik X (Thymus Factor X – TFX).