Widarabina jest arabinozydem arabiny (Vira-V). Mechanizm działania przeciwwirusowego jest zbliżony do acyklowiru – widarabina ulega w komórce fosforylacji do aktywnego metabolitu (Ara-ATP), który hamuje wybiórczo polimerazę wirusowego DNA, prowadząc w konsekwencji do zahamowania replikacji wirusa.

Widarabina nie wchłania się z przewodu pokarmowego i może być podawana tylko pozajelitowo (i.v.). W organizmie jest względnie szybko dezaminowana do nieaktywnego arabinozydu hipolcsantyny (biologiczny okres półtrwania t0 5 ^ 4 h). Wydala się przez nerki z moczem głównie w postaci nieaktywnej.

Widarabinę stosuje się podobnie jak acyklowir w zakażeniach wirusami herpes – herpes simplex, encephalitis (2-3-krotne zmniejszenie śmiertelności niemowląt) i inne zakażenia wirusem opryszczki.